трухле́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. трухле́нне
Р. трухле́ння
Д. трухле́нню
В. трухле́нне
Т. трухле́ннем
М. трухле́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

трухле́нне ср. тле́ние; см. трухле́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

трухле́нне, ‑я, н.

Дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. трухлець.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трухле́ць, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -е́е; незак.

Рабіцца трухлявым.

Бярвенне трухлее.

|| наз. трухле́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)