трахі́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. трахі́т
Р. трахі́ту
Д. трахі́ту
В. трахі́т
Т. трахі́там
М. трахі́це

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

трахі́т, -ту м., геол. трахи́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

трахі́т, ‑у, М ‑хіце, м.

Вулканічная горная парода зярністай структуры і светлай афарбоўкі (выкарыстоўваецца як будаўнічы матэрыял).

[Ад грэч. trachýs — шурпаты.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трахіт

т. 15, с. 522

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

трахи́т геол. трахі́т, -ту м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)