тра́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. тра́к тра́кі
Р. тра́ка тра́каў
Д. тра́ку тра́кам
В. тра́к тра́кі
Т. тра́кам тра́камі
М. тра́ку тра́ках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

трак м., тех. трак

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

трак техн. трак, род. тра́ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

трак, ‑а, м.

Звяно гусеніцы. Луг за ракою быў знявечаны тракамі гусеніц. Чыгрынаў. — А колькі дзірак у кожным траку? — пасыпаліся пытанні з бакоў. Ракітны.

[Англ. track.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трак м тэх Kéttenglied n -(e)s, -er

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Мурту́шка ’мачанне’ (трак., Сл. ПЗБ). Балтызм. Параўн. літ. mùrti ’размакаць, размякаць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Пёнтак ’пятніца’ (паст., трак., смарг., Сл. ПЗБ). З польск. piątek ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Скура́нік, скура́нка ‘кажан’ (вільн., трак., Сл. ПЗБ). Да скура(ны) (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Мужчы́зна ’мужчына’ (ашм., смарг., воран., трак., шальч., Сл. ПЗБ). Паўкалька з польск. mężczyzna ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сарду́шка ’храпка’ (трак., Сл. ПЗБ). Аўтары слоўніка (4, 369) параўноўваюць з літ. šerdis ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)