то́ўшча, -ы, ж.

Слой якога-н. рэчыва, што мае вялікую таўшчыню.

Т. зямной кары.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

то́ўшча

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. то́ўшча
Р. то́ўшчы
Д. то́ўшчы
В. то́ўшчу
Т. то́ўшчай
то́ўшчаю
М. то́ўшчы

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

то́ўшча ж. (масса) то́лща;

т. зямно́й кары́ — то́лща земно́й коры́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

то́ўшча, ‑ы, ж.

Маса якога‑н. рэчыва, што мае вялікую таўшчыню. Тоўшча вады. Тоўшча зямной кары. / Пра сцяну (сцены). Я не таму спыніўся ля парога, што тут, як кажуць, храм самога бога. І не таму, што нечы знатны тлен замураваны ў тоўшчы гэтых сцен. А. Вольскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

то́ўшча ж. гл. таўшчыня

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

то́ўшча Таўшчыня зямлі (БРС); вышыня стромага берага (Зах. Бел. Др.-Падб., Слаўг.). Тое ж тоўчышча, тоўшч (Слаўг.), тэўшч (Навагр.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

Спушанская тоўшча 12/11

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

тоўшч ж., см. то́ўшча

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тоўшч, ‑ы, ж.

Тое, што і тоўшча.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

неаге́н, ‑у, м.

Тоўшча слаёў горных народ, якія адклаліся ў перадапошні перыяд геалагічнай гісторыі Зямлі.

[Ад грэч. neos — новы і génos — нараджэнне, узрост.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)