торс, -а, мн. -ы, -аў, м.

Тулава чалавека, а таксама скульптура тулава.

Т. спартсмена.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

то́рс

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. то́рс то́рсы
Р. то́рса то́рсаў
Д. то́рсу то́рсам
В. то́рс то́рсы
Т. то́рсам то́рсамі
М. то́рсе то́рсах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

торс м. торс

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

торс м. торс, род. то́рса м.; (туловище) ту́лава, -ва ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

торс, ‑а, м.

1. Тулава чалавека. [Валерый] трэніраваўся пад развесістымі крокамі дрэў, і яго загарэлы, мускулісты торс мільгаў на безавой дарожцы, што апаясвала садок. Стаховіч.

2. Скульптура тулава чалавека (без галавы і канечнасцей).

[Іт. torso.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

торс

т. 15, с. 491

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

торс м. Rumpf m -(e)s, Rümpfe, Tórso m -s, -s i -si

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

торс

(іт. torso)

тулава чалавека, а таксама адлюстраванне яго ў скульптуры, жывапісе.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Торс ’адлюстраванне тулава чалавека ў жывапісе ці скульптуры’ (ТСБМ, Некр. і Байк.). Праз польскае ці рускае пасрэдніцтва з італ. torso ці франц. torse, якія з лац. thyrsus ’сцябло’, ’жазло Вакха’ < ст.-грэч. νύρσος ’тс’, ’галінка, атожылак’ (Фасмер, 4, 87; Голуб-Ліер, 485; ЕСУМ, 5, 608).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ту́лава ср. ту́ловище; торс м.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)