Verbum

анлайнавы слоўнік

то́ніка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

то́ніка ж., муз. то́ника

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

то́ніка, ‑і, ДМ ‑ніцы, ж.

Спец. Галоўны, асноўны тон ладу.

[Іт. tonica.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тоніка

т. 15, с. 488

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

то́ніка ж муз Tónika f -, -ken, Grúndton m -s, -töne, Háuptton m

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

то́ника муз. то́ніка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Tónika

f -, -ken муз. то́ніка, асно́ўная но́та

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

гептато́ніка

(ад гепта- + тоніка)

тое, што і дыятоніка.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

алігато́ніка

(ад аліга- + тоніка)

муз. сістэма з малой колькасцю гукаў, дзе ўсе тоны функцыянальна раўнапраўныя.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

пентато́ніка

(ад пента- + тоніка)

муз. гукавая сістэма, якая ўключае пяць гукаў рознай вышыні ў межах актавы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)