таіця́нка
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
таіця́нка |
таіця́нкі |
| Р. |
таіця́нкі |
таіця́нак |
| Д. |
таіця́нцы |
таіця́нкам |
| В. |
таіця́нку |
таіця́нак |
| Т. |
таіця́нкай
таіця́нкаю |
таіця́нкамі |
| М. |
таіця́нцы |
таіця́нках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
таитя́нка таіця́нка, -кі ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
◎ Плісця́нка, плацейка ’плецены пояс, якім падпяразвалі сарочку’ (Нік. Очерки; Малч.). У выніку кантамінацыі слоў пліса ’байка’ і таіцянка < плёсні (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)