татэ́м

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. татэ́м татэ́мы
Р. татэ́ма татэ́маў
Д. татэ́му татэ́мам
В. татэ́м татэ́мы
Т. татэ́мам татэ́мамі
М. татэ́ме татэ́мах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

татэ́м, -а, мн. -ы, -аў, м.

У першабытным грамадстве: жывёла, з’ява прыроды, расліна ці прадмет, якія лічацца родапачынальнікамі племені і служаць аб’ектам рэлігійнага пакланення.

|| прым. татэ́мны, -ая,-ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

татэ́м м., рел. тоте́м

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Татэм (рэліг.) 10/249

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

татэ́м, ‑а, м.

Пэўны від жывёл, раслін ці які‑н. прадмет нежывой прыроды, што служыць аб’ектам рэлігійнага пакланення. // Герб племені з відарысам такой жывёлы, расліны і пад.

[Англ. totem з мовы паўночнаамерыканскіх індзейцаў.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

татэм

т. 15, с. 457

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

татэ́м м. антр., міфал. Tótem n -s, -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

татэ́м

(англ. totem, ад індз. totem)

1) жывёла, расліна ці з’ява, прадмет нежывой прыроды, што служыць аб’ектам пакланення ў некаторых народаў і лічыцца ахоўнікам племені;

2) герб племені з выявай такой жывёлы, расліны, прадмета.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

totem [ˈtəʊtəm] n. татэ́м

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

тоте́м этн. татэ́м, -ма м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)