Та́рту

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, нескланяльны

адз.
Н. Та́рту
Р. Та́рту
Д. Та́рту
В. Та́рту
Т. Та́рту
М. Та́рту

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Та́рту г. Та́рту нескл., м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Тарту (г.) 6/361; 9/188; 10/238— 239

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Тарту

т. 15, с. 444

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Та́рту нескл. м. Tártu n -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Tartu

[ˈtɑ:rtu:]

г. Та́рту

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Дэрпт (г.), гл. Тарту

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Юр’еў (г.), гл. Тарту

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

«Ванемуйне» (тэатр, Тарту) 11/480

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Ашо́сцік ’пярэдняя пляцоўка перад вусцем печы’ (Касп.), рус. пск. ашосток (Тр. прибалт. диал. конф. 1968 г., Тарту, 1970, 182). З а‑шосцік месца, якое знаходзіцца каля шастка (стаяка на прыпечку, які падтрымлівае казырок печы)’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)