тапчано́к
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
тапчано́к |
тапчанкі́ |
| Р. |
тапчанка́ |
тапчанко́ў |
| Д. |
тапчанку́ |
тапчанка́м |
| В. |
тапчано́к |
тапчанкі́ |
| Т. |
тапчанко́м |
тапчанка́мі |
| М. |
тапчанку́ |
тапчанка́х |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
тапчано́к, ‑нка, м.
Памянш. да тапчан; невялікі тапчан. Гэта была шпітальная кладоўка, у дальнім кутку якой стаяў мой тапчанок, змайстраваны з негабляваных дошак. Пянкрат.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
тапча́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.
Шырокая пакаёвая лаўка, звычайна са спінкай, для сядзення або для спання.
Спаць на тапчане.
|| памянш. тапчано́к, -нка́, мн. -нкі́, -нко́ў, м.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)