Таптуны́ ’бліны’ (Барад.). Ад тапта́ць ’размінаць (бульбу)’ (гл. таптаць 1).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

тапту́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. тапту́н таптуны́
Р. таптуна́ таптуно́ў
Д. таптуну́ таптуна́м
В. таптуна́ таптуно́ў
Т. таптуно́м таптуна́мі
М. таптуне́ таптуна́х

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)