таніро́ўка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. таніро́ўка
Р. таніро́ўкі
Д. таніро́ўцы
В. таніро́ўку
Т. таніро́ўкай
таніро́ўкаю
М. таніро́ўцы

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

таніро́ўка ж., спец., в разн. знач. тониро́вка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

таніро́ўка, ‑і, ДМ ‑роўцы, ж.

Тое, што і таніраванне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

таніроўка

т. 15, с. 422

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

тані́раваць, -ру́ю, -ру́еш, -ру́е; -ру́й; зак. і незак., што (спец.).

1. Надаць (надаваць) поўнае гучанне музычнаму або маўленчаму тэксту (пры спяванні, чытанні і пад.).

2. Пакрыць (пакрываць) фарбай што-н. да патрэбнага тону; зрабіць (рабіць) дэкаратыўную апрацоўку з мэтай імітацыі.

|| наз. тані́раванне, -я, н. і таніро́ўка, -і, ДМ -ро́ўцы, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

тониро́вка ж., в разн. знач. тані́раванне, -ння ср., таніро́ўка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)