тангу́ты, ‑аў; адз. тангут, ‑а, М ‑гуце, м.; тангутка, ‑і, ДМ ‑тцы; мн. тангуткі, ‑так; ж.

Качавое насельніцтва Тыбецкага нагор’я ў правінцыі Цінхай Кітайскай Народнай Рэспублікі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тангу́т,

гл. тангуты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тангу́тка,

гл. тангуты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тангу́т

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. тангу́т тангу́ты
Р. тангу́та тангу́таў
Д. тангу́ту тангу́там
В. тангу́та тангу́таў
Т. тангу́там тангу́тамі
М. тангу́це тангу́тах

Крыніцы: nazounik2008, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)