Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
Сірыйская камуністычная партыя 2/61; 6/356; 9/532
Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)
сіры́йскі, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да Сірыі, сірыйцаў, які належыць, уласцівы ім. Сірыйскі народ. Сірыйская літаратура.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сіры́йскі
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
сіры́йскі |
сіры́йская |
сіры́йскае |
сіры́йскія |
| Р. |
сіры́йскага |
сіры́йскай
сіры́йскае |
сіры́йскага |
сіры́йскіх |
| Д. |
сіры́йскаму |
сіры́йскай |
сіры́йскаму |
сіры́йскім |
| В. |
сіры́йскі (неадуш.)
сіры́йскага (адуш.) |
сіры́йскую |
сіры́йскае |
сіры́йскія (неадуш.)
сіры́йскіх (адуш.) |
| Т. |
сіры́йскім |
сіры́йскай
сіры́йскаю |
сіры́йскім |
сіры́йскімі |
| М. |
сіры́йскім |
сіры́йскай |
сіры́йскім |
сіры́йскіх |
Крыніцы:
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Syrian1 [ˈsɪriən] n.
1. сіры́ец; сіры́йка;
the Sypians сіры́йцы
2. сіры́йская мо́ва
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Си́рия Сі́рыя, -рыі ж.;
Сири́йская Ара́бская Респу́блика Сіры́йская Ара́бская Рэспу́бліка.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
АРАМЕ́ЙСКАЯ МО́ВА,
адна з семіцкіх моў. У 14—11 ст. да н. э. арамеі сяліліся ў Сірыі і Месапатаміі, адкуль арамейская мова распаўсюдзілася на ўвесь Б. Усход. Стараж. пісьмовыя помнікі датуюцца 9—8 ст. да н. э. У 7—4 ст. да н. э. арамейская мова — міжнародная мова Б. і Сярэдняга Усходу. На ёй напісаны асобныя часткі Бібліі і Талмуда. Складалася са шматлікіх дыялектаў, у т. л. стараарамейскіх пальмірскага і набатэйскага, мандэйскага (мовы рэліг. кніг мандэйцаў 3—8 ст.), эдэскага, на аснове якога ўзнікла сірыйская, а пазней новасірыйская (асірыйская) мова. Пасля арабскіх заваяванняў паступова выцясняецца арабскай мовай. Некаторыя дыялекты арамейскай мовы ўжываюцца толькі ў асобных рэгіёнах Сірыі, Паўн. Месапатаміі, Ірака і Ірана.
Л.М.Ляшчова.
т. 1, с. 452
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
АРА́БСКАЯ МО́ВА,
адна з семіцкіх моў. Афіц. мова ўсіх араб. краін. Адна з афіц. і рабочых моў ААН. Мае 5 груп дыялектаў (іракская, сірыйская, аравійская, егіпецкая, магрыбская). Фанетыка багатая сістэмай зычных (28 фанем). Носьбітамі лексічнага значэння ў слове з’яўляюцца 3 зычныя, з якіх складаецца корань. 3 галосныя ў розных камбінацыях афармляюць граматычную характарыстыку слова: час, лад, трыванне і інш. Назоўнік і прыметнік адрозніваюцца ў залежнасці ад іх пазіцыі ў сказе. Дзеяслоў багаты формамі. У ролі службовых слоў — назоўнікі. Літ. арабская мова пачала складвацца ў 4—6 ст. у даісламскай паэзіі і ў 7 ст. ў мове Карана. Росквіту дасягнула ў эпоху арабскага халіфата (9—11 ст.). З 6 ст. арабская мова карыстаецца арабскім пісьмом.
Літ.:
Юшманов Н.В. Грамматика литературного арабского языка. 3 изд. М., 1985.
В.У.Мартынаў.
т. 1, с. 447
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)