схі́зма

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. схі́зма
Р. схі́змы
Д. схі́зме
В. схі́зму
Т. схі́змай
схі́змаю
М. схі́зме

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

схі́зма ж., церк. схи́зма

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

схі́зма, ‑ы, ж.

Раскол, раздзел цэркваў (пераважна пра раздзел царквы праваслаўнай і каталіцкай).

[Ад грэч. schisma.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Схізма, гл. Раздзяленне цэркваў

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

схізма

т. 15, с. 305

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

схі́зма ж. царк. Schísma n -s, -men, Kírchenspaltung f -, -en, Spáltung f

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

схі́зма

(гр. schisma)

раскол у хрысціянскай царкве, аддзяленне ад яе якой-н. часткі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Схі́зма ’раскол, раздзел цэркваў’ (ТСБМ), ’адшчапенства’ (Некр. і Байк.), схізма́тык ’раскольнік, хто належыць да схізмы’ (ТСБМ). Ст.-бел. схизма ’ерась’ (Ст.-бел. лексікон), схизма, зхизма, схисма, сцызма ’рэлігійны раскол’ (1583 г.) са ст.-польск. schizma ’тс’ (XVI ст.) < лац. schisma ад грэч. σχίσμα ’раскол’ (Булыка, Лекс. запазыч., 181). Гл. таксама сызма.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

схи́зма церк. схі́зма, -мы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

schizma

ж. схізма

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)