су́рык, -у, м.

Мінеральная чырвонааранжавая або чырвона-карычневая фарба.

Свінцовы с.

|| прым. су́рыкавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

су́рык

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. су́рык
Р. су́рыку
Д. су́рыку
В. су́рык
Т. су́рыкам
М. су́рыку

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

су́рык, -ку м., в разн. знач. су́рик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

су́рык, ‑у, м.

1. Мінерал, у склад якога ўваходзіць свінец.

2. Мінеральная фарба чырвона-аранжавага ці чырвона-карычневага колеру.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

су́рык м мін Ménnig m -(e)s, Ménnige f -;

свінцо́вы су́рык Bléimennig m

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Су́рык ’мінерал, у склад якога ўваходзіць свінец’, ’мінеральная фарба чырвона-карычневага колеру’ (ТСБМ). Паводле Булыкі (Лекс. запазыч., 95), магчыма, праз рус. су́рик з грэч. συριχόν ’сірыйскі фарбавальнік’, фіксуецца з 1679 г. Аб рус. слове гл. Фасмер, 3, 806.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

су́рик мин., хим. су́рык, -ку м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ménnige

f - хім. су́рык

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

minia

ж. хім. сурык

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

мініяцюры́ст

(фр. miniaturiste, ад лац. minium = кінавар, сурык)

1) мастак, які малюе мініяцюры; 2) аўтар кароткіх літаратурных або музычных твораў (мініяцюр 3).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)