сульфа́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. сульфа́т сульфа́ты
Р. сульфа́ту сульфа́таў
Д. сульфа́ту сульфа́там
В. сульфа́т сульфа́ты
Т. сульфа́там сульфа́тамі
М. сульфа́це сульфа́тах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

сульфа́т, -ту м., хим. сульфа́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сульфа́т хим. сульфа́т, -ту м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сульфа́т м хім Sulfát n -(e)s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

нікелю сульфат

т. 11, с. 340

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

анабазі́н-сульфа́т

(ад анабазін + сульфат)

прэпарат, які ў 1930 — 60 гг. выкарыстоўваўся для барацьбы са шкоднымі насякомымі раслін і жывёл.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

сульфа́ты, ‑аў; адз. сульфат, ‑у, М ‑фаце, м.

Солі або эфіры сернай кіслаты. Сульфат амонію.

[Ад лац. sulphur — сера.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сульфа́ты, -аў, адз. сульфа́т, -у, М -фа́це, м. (спец.).

Солі сернай кіслаты.

|| прым. сульфа́тны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

sulfate, sulphate

[ˈsʌlfeɪt]

n.

сульфа́т -у m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

siarczan, ~u

м. хім. сульфат; купарвас

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)