су́джаны², -ая, -ае.

Прызначаны лёсам.

Ён лічыў сябе шчаслівым, што ў с. час нарадзіўся на гэтай зямлі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

су́джаны¹, -ага, мн. -ыя, -ых, м.

У вуснай народнай творчасці: жаніх.

Дзяўчаты горка плакалі, не прычакаўшы суджаных з вайны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

су́джаны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. су́джаны су́джаная су́джанае су́джаныя
Р. су́джанага су́джанай
су́джанае		 су́джанага су́джаных
Д. су́джанаму су́джанай су́джанаму су́джаным
В. су́джаны (неадуш.)
су́джанага (адуш.)		 су́джаную су́джанае су́джаныя (неадуш.)
су́джаных (адуш.)
Т. су́джаным су́джанай
су́джанаю		 су́джаным су́джанымі
М. су́джаным су́джанай су́джаным су́джаных

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

су́джаны

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

адз. мн.
м. -
Н. су́джаны су́джаныя
Р. су́джанага су́джаных
Д. су́джанаму су́джаным
В. су́джанага су́джаных
Т. су́джаным су́джанымі
М. су́джаным су́джаных

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

су́джаны

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, незакончанае трыванне

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. су́джаны су́джаная су́джанае су́джаныя
Р. су́джанага су́джанай
су́джанае		 су́джанага су́джаных
Д. су́джанаму су́джанай су́джанаму су́джаным
В. су́джаны (неадуш.)
су́джанага (адуш.)		 су́джаную су́джанае су́джаныя (неадуш.)
су́джаных (адуш.)
Т. су́джаным су́джанай
су́джанаю		 су́джаным су́джанымі
М. су́джаным су́джанай су́джаным су́джаных

Кароткая форма: су́джана.

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

су́джаны

1. прич. (тот, кого судили) суждённый;

2. прич. (предназначенный судьбою и т.п.) суждённый;

3. в знач. сущ. (жених) су́женый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

су́джаны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад судзіць (у 3, 5 знач.).

2. у знач. прым. Прызначаны лёсам; абумоўлены чым‑н. Я шчаслівы, што ў суджаны час Нарадзіўся на гэтай зямлі. Гілевіч. Ужо даўнавата ў Якава пачало выспяваць перакананне, што тэхніка — яго суджаная дарожка. Кулакоўскі.

3. у знач. наз. су́джаны, ‑ага, м.; су́джаная, ‑ай, ж. Жаніх (нявеста). Ажаніўся суджаны, Шлюб узяў з другой... Куляшоў. Нявесты на радзіме горка плакалі, не прычакаўшы суджаных сваіх. Гаўрусёў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

су́джаны

1. (каго судзілі) vórbestraft;

ён быў дво́йчы су́джаны er ist zwéimal vórbestraft;

2. (вызначаны лёсам) vergönnt, geglückt, beschíeden; durch des Schícksals Fügung;

3. у знач наз м (жаніх) Bräutigam m -s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Су́джаны ’прызначаны лёсам’ (Сл. ПЗБ, Сержп. Прымхі, Бяльк.), су́джоны ’тс’ (ТС), су́жаный (суженый) ’тс’ (Нас.), сужо́нко ’нарачоны, у дзень шлюбу — малады’ (Тур.), су́жанка ’вызначаная лёсам’ (Гарэц.). Ад судзіць ’прызначаць, прадвызначаць’, гл. таксама сужэнства.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

предназна́ченный прызна́чаны; су́джаны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)