стэ́нтар
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
стэ́нтар |
стэ́нтары |
| Р. |
стэ́нтара |
стэ́нтараў |
| Д. |
стэ́нтару |
стэ́нтарам |
| В. |
стэ́нтара |
стэ́нтараў |
| Т. |
стэ́нтарам |
стэ́нтарамі |
| М. |
стэ́нтары |
стэ́нтарах |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
стэ́нтар
(гр. Stentor = імя аднаго з герояў «Іліяды» Гамера)
1) уст. чалавек з моцным голасам;
2) інфузорыя з целам, якое нагадвае лейку.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
сте́нтор зоол. стэ́нтар, -ра м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)