сту́дзеньскі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. сту́дзеньскі сту́дзеньская сту́дзеньскае сту́дзеньскія
Р. сту́дзеньскага сту́дзеньскай
сту́дзеньскае		 сту́дзеньскага сту́дзеньскіх
Д. сту́дзеньскаму сту́дзеньскай сту́дзеньскаму сту́дзеньскім
В. сту́дзеньскі (неадуш.)
сту́дзеньскага (адуш.)		 сту́дзеньскую сту́дзеньскае сту́дзеньскія (неадуш.)
сту́дзеньскіх (адуш.)
Т. сту́дзеньскім сту́дзеньскай
сту́дзеньскаю		 сту́дзеньскім сту́дзеньскімі
М. сту́дзеньскім сту́дзеньскай сту́дзеньскім сту́дзеньскіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сту́дзеньскі янва́рский

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сту́дзеньскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да студзеня ​1, уласцівы яму. Студзеньскі мароз. □ Да першай сустрэчы з Людай Толя многае перажыў... Зрэшты, не падыходзяць гэтыя словы, мала іх, каб перадаць тое, што адбылося ў Толевай душы дзесяць гадоў таму назад, студзеньскай ноччу ў сорак трэцім. Брыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сту́дзеньскі Jánuar-

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

сту́дзень¹, -я, м.

Першы месяц каляндарнага года.

|| прым. сту́дзеньскі, -ая, -ае.

С. мароз.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

янва́рский сту́дзеньскі;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

styczniowy

студзеньскі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

мру́жыцца, ‑жуся, ‑жышся, ‑жыцца; незак.

Абл. Жмурыцца (пра вочы). Слепіць вочы ён, снег, І дарогі разбег, І ты мружышся: «Снег!.. Што за студзеньскі снег!..» Лойка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

January

[ˈdʒænjueri]

1.

n., pl. -aries

сту́дзень -я m.

2.

adj.

сту́дзеньскі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ху́таць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., каго-што.

Старанна ўхутваць у што‑н., добра ўкрываць чым‑н. [Ірына] прыціскала да сябе дзіця, хутала яго ў старую коўдрачку, сагравала сваім дыханнем. Лынькоў. Рэдкія пешаходы хуталі галовы ў настаўленыя каўняры — вуліцы пранізваў студзеньскі вецер. Васілевіч. / у перан. ужыв. Цішыня плыла з усходу, з лесу, разам з хмарамі і сонцам, і хутала сабою загуменне і шырокае поле. Пташнікаў. Свецяць зоры, і цёмны змрок хутае дрымоту. Каваль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)