стручо́к гл. струк.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

стручо́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. стручо́к стручкі́
Р. стручка́ стручко́ў
Д. стручку́ стручка́м
В. стручо́к стручкі́
Т. стручко́м стручка́мі
М. стручку́ стручка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

стручо́к, -чка́ м., уменьш. стручо́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

стручо́к уменьш. струк, род. струка́ м., стручо́к, -чка́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

стручо́к, ‑чка, м.

Маленькі струк. Шышкі, чорныя стручкі акацый, з жалудамі скрозь грыбная, глеба. Вялюгін.

•••

Александрыйскі стручок — плады расліны касіі, якія выкарыстоўваюцца ў медыцыне як слабіцельны сродак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стручок

т. 15, с. 214

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

стручо́к м памянш гл стрyк

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

струк, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Доўгі і вузкі плод некаторых раслін, які складаецца з дзвюх палавінак, да якіх прымацавана насенне.

С. бобу, гароху.

|| памянш. стручо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Стручо́к ‘пеніс у хлопчыка’: каля карчоў рачок і ўхопіцца за стручок (Барадулін, Дуліны ад Барадуліна, 2004, 176). Укр. аргат. стручо́к ‘тс’. Відаць, да струк 1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

струк (род. струка́) м. (плод) стручо́к, боб;

с. гаро́ху — стручо́к горо́ха

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)