струхну́ць
дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
струхну́ |
струхнё́м |
| 2-я ас. |
струхне́ш |
струхняце́ |
| 3-я ас. |
струхне́ |
струхну́ць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
струхну́ў |
струхну́лі |
| ж. |
струхну́ла |
| н. |
струхну́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
струхні́ |
струхні́це |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
струхну́ўшы |
Крыніцы:
dzsl2007,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
струхну́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак.
Разм.
1. каго-што. Скінуць, стрэсці каго‑, што‑н. Праклятая мурашка разгульвала ўжо між лапатак, толькі хлопец не паварушыўся, каб струхнуць яе. Быкаў.
2. Спужацца, спалохацца. [Даміра:] — Смерці я ніколі не баяўся, а тады струхнуў. Асіпенка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Струх ‘нешта струпелае’ (Барад.), стру́хнуць, струхне́ць ‘збуцвець, спарахнець’ (ТС). Гл. трухнуць, трухлы (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)