сто́ік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Паслядоўнік стаіцызму.

2. перан. Той, хто стаічна пераносіць усе жыццёвыя выпрабаванні, цяжкасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сто́ік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. сто́ік сто́ікі
Р. сто́іка сто́ікаў
Д. сто́іку сто́ікам
В. сто́іка сто́ікаў
Т. сто́ікам сто́ікамі
М. сто́іку сто́іках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сто́ік м., филос., ист., перен. сто́ик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сто́ік, ‑а, м.

1. Паслядоўнік філасофіі стаіцызму.

2. перан. Пра чалавека, які стойка і мужна пераносіць усе жыццёвыя выпрабаванні, нягоды, цяжкасці.

[Грэч. stōikos.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сто́ік м. філас., перан. Stó¦iker m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

сто́ік

(лац. stoicus, ад гр. stoikos)

1) паслядоўнік антычнай філасофіі стаіцызму, якая патрабавала ад чалавека поўнага падпарадкавання пануючай у свеце неабходнасці і ўлады над сваімі страсцямі;

2) перан. чалавек, які стойка і мужна пераносіць жыццёвыя выпрабаванні.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

сто́ик филос., ист., перен. сто́ік, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

stoik

м. стоік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Stó¦iker

m -s, - філас. сто́ік

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

stoic [ˈstəʊɪk] n. fml сто́ік; чалаве́к, які́ мужна перано́сіць усе́ няго́ды і абыя́кавы да ра́дасцяў жыцця́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)