ста́ўленіца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ста́ўленіца ста́ўленіцы
Р. ста́ўленіцы ста́ўленіц
Д. ста́ўленіцы ста́ўленіцам
В. ста́ўленіцу ста́ўленіц
Т. ста́ўленіцай
ста́ўленіцаю		 ста́ўленіцамі
М. ста́ўленіцы ста́ўленіцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ста́ўленіца ж. ста́вленница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ста́ўленіца, ‑ы, ж.

Жан. да стаўленік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ста́ўленік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто атрымаў пасаду з дапамогай каго-н., па чыёй-н. пратэкцыі.

С. папярэдняга кіраўніцтва.

|| ж. ста́ўленіца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ста́вленница ста́ўленіца, -цы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)