стая́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. стая́н стаяны́
Р. стаяна́ стаяно́ў
Д. стаяну́ стаяна́м
В. стая́н стаяны́
Т. стаяно́м стаяна́мі
М. стаяне́ стаяна́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

стая́н, -на́ м., обл. стоя́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

стая́н, ‑а, м.

Абл. Стаяк (у 1 знач.). Пад млыном можна схавацца за стаян. Кулакоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Даскалоў Стаян Цэкаў

т. 6, с. 60

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Міхайлаў-Стаян Канстанцін Іванавіч

т. 10, с. 482

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)