стая́н
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
стая́н |
стаяны́ |
| Р. |
стаяна́ |
стаяно́ў |
| Д. |
стаяну́ |
стаяна́м |
| В. |
стая́н |
стаяны́ |
| Т. |
стаяно́м |
стаяна́мі |
| М. |
стаяне́ |
стаяна́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
стая́н, -на́ м., обл. стоя́к
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
стая́н, ‑а, м.
Абл. Стаяк (у 1 знач.). Пад млыном можна схавацца за стаян. Кулакоўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
ДАСКАЛО́Ў Стаян Цэкаў
(22.8.1909, в. Ліляча Врачанскай акр., Балгарыя — 1985),
балгарскі пісьменнік. Скончыў Сафійскі ун-т (1942). Нар. дзеяч культуры Балгарыі (1967). Аўтар рамана-эпапеі «Шлях» (кн. 1—3, 1945—54), раманаў «Свая зямля» (1952, бел. пер. 1961 Н.Гілевіча), «Стубленскія ліпы» (1960), «Вёска ўскрай завода» (1963), «Рэспубліка дажджоў» (1968), «Наследніца» (кн. 1—2, 1975), зб. апавяданняў «Пакута» (1935), «Магдзін узгорак» (1940), «Двор» (1943), «Вясковыя душы» (1958), у якіх паказаны вясковае жыццё даваен. і пасляваен. Балгарыі, падзеі 2-й сусв. вайны, складаныя працэсы кааперацыі. Дзімітроўская прэмія 1950, 1969. У пер. на бел. мову выйшаў зб. «Любча-безбілетнік» (1959) і вершы ў зб. «Скарб» (1967).
Тв.:
Рус. пер. — Огненные зори: Рассказы и повести. М., 1973.
Г.Я.Адамовіч.
т. 6, с. 60
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)