Verbum

анлайнавы слоўнік

старэ́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

старэ́нне ср. старе́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

старэ́нне, ‑я, н.

1. Стан паводле дзеясл. старэць (у 1 знач.). Старанне арганізма.

2. Спец. Змяненне форм і ўласцівасцей рэчыва пад уздзеяннем розных фізіка-хімічных умоў. Старэнне металу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Старэнне (чалавека і жывёл) 3/434; 4/155; 9/470, 611; 10/55

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

старэнне

т. 15, с. 167

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

старэ́нне н. Álter n -s; тэх. Álterung f -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

Старэнне палімераў, гл. Палімеры

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Старэнне металаў 10/55, 402

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

старэ́ць, -э́ю, -э́еш, -э́е; незак.

1. Рабіцца старым.

З гадамі чалавек старэе.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Станавіцца ўстарэлым.

Тэхніка старэе.

|| зак. састарэ́ць, -э́ю, -э́еш, -э́е (да 1 знач.), устарэ́ць, -э́е (да 2 знач.) і пастарэ́ць, -э́ю, -э́еш, -э́е (да 1 знач.).

|| наз. старэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

магнітнае старэнне

т. 9, с. 481

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)