Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
старча́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.
1. Палка, тонкі кол, уваткнутыя ў зямлю.
Узбіцца на с.
2. Прадмет, які стаіць старчма.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
старча́к, -ка́м., в разн. знач. тычо́к;
кла́сці цэ́глу ~ко́м — класть кирпи́ч тычко́м
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
старча́к, ‑а, м.
1. Палка, тонкі кол, уваткнутыя ў зямлю. Узбіцца на старчак.
2. Прадмет, які стаіць старчма. З возера — чым далей, тым больш — паказваюцца наверх нейкія чорныя старчакі.Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
старча́км
1.буд Bínder m -s, -, Strécker m -s, -;
2. (кол) Pflock m -(e)s, Pflöcke;
2.устгл пepпeндыкyляр
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Старча́к ‘палка, тонкі кол, уваткнуты ў зямлю’, ‘прадмет, які стаіць старчма’ (ТСБМ), ‘дрэва са зламанай вершалінай (сукамі)’ (Сл. ПЗБ, Шатал.), ‘галоўны корань у дрэве’ (Сл. ПЗБ, Жыв. сл.), ‘плот-штакетнік’ (Нар. сл.), старшя́к ‘тоўсты канец бервяна’ (Сл. Брэс.), starczanik albo dzied ‘вертыкальны корань у сасне’ (Пятк. 2), прысл. старчака́ ‘вертыкальна; уніз галавой’ (Сл. ПЗБ, Ян., Янк. 2), старчакэ́ ‘тс’ (Сцяшк. Сл.), даць сторчака́ ‘ўпасці галавой уніз’ (ТС), старчако́м ‘старчма’ (ТСБМ, Сл. ПЗБ, Янк. 2), старч ‘стырчак’ (ТС). Да сторч (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
торчо́км.
1.разг.старча́к, -ка́м.; патарча́ка, -кі ж.;
2.стр.старча́к, -ка́м.; папяро́чка, -кі ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Vertikále
[vεr-]
subf -, -n перпендыкуля́р, вертыка́ль, старча́к
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Тарча́к ’галоўны корань дрэва, старчак’ (паст., Расл. св.), тарчма́к ’тс’ (бялын., ЛА, 1). Назоўнікі ад тарча́ць, паралельнага да тырча́ць (гл.), параўн. яшчэ старча́к ’тс’; апошняя форма пад уплывам тарчма, гл.