сталя́рны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. сталя́рны сталя́рная сталя́рнае сталя́рныя
Р. сталя́рнага сталя́рнай
сталя́рнае		 сталя́рнага сталя́рных
Д. сталя́рнаму сталя́рнай сталя́рнаму сталя́рным
В. сталя́рны (неадуш.)
сталя́рнага (адуш.)		 сталя́рную сталя́рнае сталя́рныя (неадуш.)
сталя́рных (адуш.)
Т. сталя́рным сталя́рнай
сталя́рнаю		 сталя́рным сталя́рнымі
М. сталя́рным сталя́рнай сталя́рным сталя́рных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

сталя́рны, -ая, -ае.

Які мае адносіны да апрацоўкі дрэва, да работы сталяра.

Сталярныя вырабы.

С. варштат.

С. клей.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сталя́рны столя́рный;

с. варшта́т — столя́рный верста́к;

~ная майстэ́рня — столя́рная мастерска́я;

○ с. клей — столя́рный клей

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сталя́рны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да сталяра, звязаны з рамяством сталяра. Сталярныя вырабы. Сталярная справа. // Прызначаны для працы сталяра. Сталярная майстэрня. □ Ладымер моўчкі, як і заўсёды, пройдзе ў сваё месца за сталярным варштатам. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сталя́рны Tíschler-, Schréiner-;

сталя́рны варшта́т Tíschlerbank f -, -bänke;

сталя́рныая майстэ́рня Tíschlerwerkstatt f -, -stätten, Tischleréi f -, -en, Schreinérei f -, -en

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

столя́рный сталя́рны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сталя́рскі, см. сталя́рны

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

stolarski

сталярны

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

шпунту́бель, ‑я, м.

Спец. Сталярны інструмент, прызначаны для выстругвання шпунтоў.

[Ад ням. Spundhobel.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

клей, -ю, мн. кляі́, кляёў, м.

Ліпкае рэчыва для трывалага змацавання (склейвання) чаго-н.

Сталярны к.

|| прым. клеявы́, -а́я, -о́е.

Клеявая фарба.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)