ссуту́ліцца гл. сутуліцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ссуту́ліцца

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, зваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. ссуту́люся ссуту́лімся
2-я ас. ссуту́лішся ссуту́ліцеся
3-я ас. ссуту́ліцца ссуту́ляцца
Прошлы час
м. ссуту́ліўся ссуту́ліліся
ж. ссуту́лілася
н. ссуту́лілася
Загадны лад
2-я ас. ссуту́лься ссуту́льцеся
Дзеепрыслоўе
прош. час ссуту́ліўшыся

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ссуту́ліцца сов. ссуту́литься

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ссуту́ліцца, ‑люся, ‑лішся, ‑ліцца; зак.

Сагнуць спіну; згорбіцца. Сядзець на полцы можна было толькі прыгнуўшы галаву і ссутуліўшыся. Ставер. // Стаць згорбленым, сутулым. [Галі] здалося, што яна схуднела за гэты час — неяк уваліліся вочы, змізарнеў твар, ссутулілася постаць. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

суту́ліцца, -люся, -лішся, -ліцца; незак.

Быць або рабіцца сутулым; горбіцца.

|| зак. ссуту́ліцца, -люся, -лішся, -ліцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ссуту́литься ссуту́ліцца, зго́рбіцца.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прысуту́ліцца, ‑люся, ‑лішся, ‑ліцца; зак.

Разм. Стаць сутулаватым; трохі ссутуліцца. Цяпер Міканору ўжо далекавата за пяцьдзесят, ён трохі прысутуліўся. Кулакоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

przygarbić się

зак. згорбіцца, ссутуліцца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

паго́рбіцца, ‑біцца; ‑бімся, ‑біцеся, ‑бяцца; зак.

1. Выгнуць спіну гарбом; ссутуліцца — пра ўсіх, многіх. Пагорбіліся ад холаду людзі.

2. (1 і 2 ас. мн. не ўжыв.). Падняцца гарбом, утварыць выпукласць — пра ўсё, многае.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыго́рбіцца, ‑блюся, ‑бішся, ‑біцца; зак.

Згорбіцца, ссутуліцца (ад старасці, немачы). Бацька вельмі схуднеў, неяк змізарнеў і з твару і з постаці, прыгорбіўся, як бы ім завалодала старасць. Сабаленка. Васіль таксама крыху прыгорбіўся — так ходзяць усе сталыя людзі. Мележ. // Трохі прыгнуцца. І чаго ён смяецца, гэты Косцік?.. А-а, нягоднік, таўхануў рукой бярозку, а сам хуценька нізка прыгорбіўся. Брыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)