спіра́нт

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. спіра́нт спіра́нты
Р. спіра́нта спіра́нтаў
Д. спіра́нту спіра́нтам
В. спіра́нт спіра́нты
Т. спіра́нтам спіра́нтамі
М. спіра́нце спіра́нтах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

спіра́нт м., лингв. спира́нт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

спіра́нт, ‑а, М ‑нце, м.

У фанетыцы — фрыкатыўны зычны гук.

[Ад лац. spirans, spirantis — які дзьме.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спіра́нт м фан Spiránt m -en, -en, Réibelaut m -(e)s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

спира́нт лингв. спіра́нт, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

spirant [ˈspaɪərənt] n. ling. фрыкаты́ўны зы́чны, спіра́нт

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Réibelaut

m -(e)s, -e лінгв. фрыкатыўны гук, спіра́нт

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Éngelaut

m -(e)s, -e лінгв. шчы́лінны [фрыкатыўны] гук, спіра́нт

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)