спружы́нка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. спружы́нка спружы́нкі
Р. спружы́нкі спружы́нак
Д. спружы́нцы спружы́нкам
В. спружы́нку спружы́нкі
Т. спружы́нкай
спружы́нкаю		 спружы́нкамі
М. спружы́нцы спружы́нках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

спружы́нка ж., уменьш.-ласк. пружи́нка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

спружы́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Памянш.-ласк. да спружына; невялікая спружына. Дзяўчына, што стаяла за прылаўкам, уставіла ў дзірачку на баку мядзведзя ключык і пакруціла спружынку. Даніленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пружи́нка уменьш. спружы́нка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Транжы́нка ’прыколка для валасоў’ (Сцяшк.). Няясна. Магчыма, ад спружы́нка < спружына, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)