спе́вы

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. спе́вы
Р. спеваў
Д. спевам
В. спе́вы
Т. спевамі
М. спевах

Крыніцы: piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

спе́вы, -ваў мн., в разн. знач. пе́ние ср.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Спевы 7/306; 10/13—14

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

спевы

т. 15, с. 105

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

спе́вы мн. Síngen n -s, Gesáng m -(e)s;

наста́ўнік спе́ваў Gesánglehrer m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Партэсныя спевы 4/324; 8/289; 9/115; 10/453; 11/95, 116; 12/618

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

партэсныя спевы

т. 12, с. 143

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

радковыя спевы

т. 13, с. 222

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

спе́ў

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. спе́ў спе́вы
Р. спе́ву спе́ваў
Д. спе́ву спе́вам
В. спе́ў спе́вы
Т. спе́вам спе́вамі
М. спе́ве спе́вах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

спеў, спе́ву, мн. спе́вы, спе́ваў, м.

1. гл. спяваць.

2. Песня.

С. салаўя.

За рэчкай чуліся спевы дзяўчат.

3. Выкананне песень, арый і пад. як мастацтва.

Высокі ўзровень харавых спеваў.

|| прым. спе́ўны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)