Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
спале́нне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
спале́нне |
| Р. |
спале́ння |
| Д. |
спале́нню |
| В. |
спале́нне |
| Т. |
спале́ннем |
| М. |
спале́нні |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
спале́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле дзеясл. спаліць (у 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
палі́ць¹, палю́, па́ліш, па́ліць; па́лены; незак.
1. каго-што. Знішчаць агнём.
П. паперу.
2. што. Прымушаць гарэць (для асвятлення, ацяплення).
П. дровы.
3. што. Запальваць (крыніцу асвятлення; разм.).
П. святло.
4. у чым і што. Распальваць і падтрымліваць агонь у печы; абаграваць памяшканне, раскладваючы агонь у печы, пліце і пад.
П. у печы або печ.
П. лазню.
5. што. Апрацоўваць агнём, жарам, абпальваць (разм.).
П. цэглу.
6. каго-што. Дзеяннем чаго-н. гарачага, едкага ці халоднага выклікаць апёк, адчуванне апёку.
Сонца паліла нясцерпна.
Мароз паліць твар.
7. перан., каго-што. Трывожыць, мучыць.
Смутак паліць душу.
|| зак. спалі́ць, -палю́, -па́ліш, -па́ліць; -па́лены (да 1 і 2 знач.); наз. спале́нне, -я, н. (паводле 1 знач.).
|| наз. пале́нне, -я, н. (да 4 і 5 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
сожже́ние спале́нне, -ння ср.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
халако́ст
(англ. holocaust, ад гр. holos = цалкам + kausis = спаленне)
знішчэнне людзей спальваннем.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
holocaust, ~u
[holokaust] м.
1. рэл. спаленне ахвяры;
2. халакост, галакост
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
АЎТАДАФЭ́
(партуг. auto-de-fé літар. акт веры),
абвяшчэнне і выкананне прыгавору інквізіцыі — публічнае спаленне на вогнішчы асуджаных за ерась або грахі. Першыя аўтадафэ праведзены ў 13 ст. ў Іспаніі, Партугаліі і іх калоніях. У канцы 15 ст. набылі характар масавага тэатралізаванага рытуальнага відовішча. У Іспаніі на працягу 1481—1808 спалена каля 35 тыс. чал. Апошняе аўтадафэ адбылося ў 1826 у Валенсіі.
т. 2, с. 109
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
ЛА́О ШЭ
(сапр. Шу Шэюй; 3.2.1899, Пекін — 24.8.1966),
кітайскі пісьменнік. Скончыў Пекінскую настаўніцкую семінарыю (1918). Выкладаў у Лонданскім ун-це (1924—29), праф. ун-та ў Цзінані (з 1931). У першых раманах «Філасофія шаноўнага Чжана» (1926), «І сказаў Чжао», «Двое з сям’і Ма» (абодва 1928) у рэаліст. манеры асэнсоўваў шляхі развіцця кіт. бурж. грамадства. У сатыр. рамане «Запіскі пра Кашэчы горад» (1933) высмейваў сац.-эканам. палітыку тагачасных улад. «Маленькі чалавек» — герой раманаў «Развод» (1933), «Рыкша» (1939), зб-каў апавяд. «Вішні і мора» (1935), «Серп маладзіка» (1948) і інш. Тэмы антыяп. барацьбы ў рамане «Спаленне» (1940), п’есах «Касмыкі туману», «Справа гонару» (абедзве 1940), «Дзяржава вышэй за ўсё» (1943). Аўтар трылогіі «Чатыры пакаленні адной сям’і» (1946), драм «Канава Драконаў вус» (1950), «Чайная» (1957), гіст. «Кулак у імя справядлівасці» (1961) і інш.
Тв.:
Рус. пер. — Соч. Т. 1—2. М., 1957;
Избр произв. М., 1991.
Літ.:
Антиповский А.А Раннее творчество Лао Шэ. М., 1967;
Болотина О.П. Лао Шэ: Творчество военных лет, 1937—1949. М., 1983.
Л.П.Баршчэўскі.
т. 9, с. 130
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)