собо́р

1. (собрание) ист. сабо́р, -ра м.;

зе́мский собо́р зе́мскі сабо́р;

2. (церковь) сабо́р, -ра м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сабо́р м.

1. -ру ист. (собрание) сабо́р;

зе́мскі с. — зе́мский собо́р;

2. -ра (церковь) собо́р;

кафедра́льны с. — кафедра́льный собо́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кафедра́льны церк. кафедра́льный;

○ к. сабо́р — кафедра́льный собо́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кафедра́льный церк. кафедра́льны;

кафедра́льный собо́р церк. кафедра́льны сабо́р.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зе́мский ист.

1. прил. зе́мскі;

зе́мский нача́льник зе́мскі нача́льнік;

зе́мский собо́р зе́мскі сабо́р;

2. в знач. сущ. зе́мскі, -кага м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Сабо́р 1 ’у дарэвалюцыйнай Расіі — сход службовых ці выбарных асоб’, ’сход ці з’езд прадстаўнікоў вышэйшага духавенства хрысціянскай царквы’, ’галоўная або вялікая царква ў горадзе, манастыры’ (ТСБМ), ’царква’ (Сцяшк.). З рус. собо́р ’тс’ (Крукоўскі, Уплыў, 56), якое запазычана з царкоўнаславянскай, параўн. ст.-рус. съборъ, ст.-слав. съборъ, першапачаткова ’сход духавенства’ < прасл. *sъbrati. Калька з грэч. συναγωγή ’сход’. Гл. Фасмер, 3, 704 з літаратурай.

Сабо́р 2 ’куча’ (Сл. ПЗБ), ’набор’ (Нар. лекс.). Гл. субор.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)