сно́ва нареч. зноў, ізно́ў.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Сно́ў

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Сно́ў
Р. Сно́ва
Д. Сно́ву
В. Сно́ў
Т. Сно́вам
М. Сно́ве

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ізно́ў нареч., разг. сно́ва, вновь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

перешелу́шивать несов.

1. (всё, многое) лу́шчыць;

2. (снова, ещё раз) пералу́шчваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

перешелуши́ть сов.

1. (всё, многое) пералу́шчыць, палу́шчыць;

2. (снова, ещё раз) пералу́шчыць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

перепря́таться

1. (спрятаться — о всех, многих) пахава́цца;

2. (спрятаться снова, в другом месте) перахава́цца;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зно́ў

1. нареч. сно́ва, опя́ть, вновь, сы́знова;

2. част. то́же;

◊ вако́л крам ды зноў к нам — погов. верну́ться ни с чем

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

перепря́тываться

1. (прятаться — о всех, многих) хава́цца;

2. (прятаться снова, в другом месте) перахо́ўвацца; см. перепря́таться;

3. страд. хава́цца; перахо́ўвацца; см. перепря́тывать.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

узнаўля́ць несов.

1. (создавать вновь) воспроизводи́ть;

2. восстана́вливать, возрожда́ть, возобновля́ть;

3. (начинать снова) возобновля́ть;

4. воссоздава́ть, воспроизводи́ть, восстана́вливать;

1-4 см. узнаві́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Зноў, ізно́ў (Багдановіч), дыял. зной (Жд. 1). Рус. сно́ва, сы́знова, пск., смал. изно́в, смал. изно́ву, бранск. изновь, укр. знов, ізно́в, знову, ізно́ву, польск. znów, znowu, чэш. znova, znovu, славац. znova, znovu, паэт. znov, серб.-луж. znowa, славен. iznȏva, iznòv, серб.-харв. и̏знова, балг. изно̀во. Ст.-слав. изнова. Ст.-рус. изнова (XIV ст.). Прасл. jьz‑nova ўяўляе сабой спалучэнне прыназоўніка з р. скл. прыметніка nov‑ (гл. новы), апошні галосны (канчатак р. скл.) рэдукуецца ці страчваецца ў сувязі з дээтымалагізацыяй (Шуба, Прыслоўе, 111).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)