Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
смарка́тыразг. сопли́вый
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
смарка́ты, ‑ая, ‑ае.
Разм.
1. Такі, у якога цякуць з носа смаркачы. Малыя, галапузыя, брудныя, смаркатыя дзеці наперабой крычалі есці.Арабей.// Запэцканы смаркачамі. Малыя з чырвонымі смаркатымі насамі ляпілі бабу.Сачанка.
2.перан.Зневаж. Малы, малады; нязначны, няўмелы. [Тарас Тарасавіч:] — Разганю я вашу к[а]мпанію, жаніхі смаркатыя.Асіпенка.— Ах ты, выпаўзень смаркаты, — як бы і не злосна загаварыў Асцюк, — красці вучышся?Марціновіч./узнач.наз.смарка́ты, ‑ага, м.— Ідзі, ідзі, смаркаты! — махнула вёдрамі Касмініха.Кулакоўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
смарка́тыразм. rótzig, rótznasig
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
сопли́вый саплі́вы, смарка́ты.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Ле́йба ’неахайная, гультаяватая асоба’ (брэсц., Нар. лекс.), клец. ’смаркаты, неахайны чалавек’ (там жа). Разам з польск.лэнчыцк.lejba ’вялікае, нязграбнае адзенне, халат’ запазычана з ням.дыял.leib ’блуза, кофтачка’ (Слаўскі, 4, 121), магчыма, праз ідыш.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Смурглі́ ‘соплі’ (гродз., Сл. ПЗБ), смэ́рглі ‘тс’ (Сцяшк. Сл.), смэ́ргі ‘тс’ (дзятл., Сл. ПЗБ); сюды ж смэргу́ль ‘смаркаты чалавек’ (Жд. 2), смэ́ргля ‘тс’ (Скарбы), смэ́ргель, смэ́ргля ‘сапляк, недаростак’ (Скарбы), смаргу́ль ‘вельмі скупы чалавек’ (в.-дзв., Шатал.). Выводзяць з літ.smùrgliai ‘тс’ (Сл. ПЗБ, 4, 507), што можна аднесці толькі да часткі форм. Хутчэй экспрэсіўная дэфармацыя дэрыватаў ад сморгаць (гл.).