сма́льта, -ы, ДМ -льце, ж. (спец.).

Каляровае непразрыстае шкло ў выглядзе кубікаў або пласцінак, якое выкарыстоўваецца пры мазаічных работах.

Карціна са смальты.

|| прым. сма́льтавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сма́льта

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. сма́льта
Р. сма́льты
Д. сма́льце
В. сма́льту
Т. сма́льтай
сма́льтаю
М. сма́льце

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сма́льта ж., спец. сма́льта

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сма́льта спец. сма́льта, -ты ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сма́льта, ‑ы, ДМ ‑льце, ж.

Спец. Непразрыстае каляровае шкло, якое выкарыстоўваецца для мазаічных работ. Варыць смальту. // зб. Кубікі, пласцінкі з гэтага шкла. Карціна са смальты.

[Ад іт. smalto — эмаль, глазура.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

смальта

т. 15, с. 46

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

сма́льта

(ням. Smalte, ад іт. smalto = эмаль, глазура)

каляровае непразрыстае шкло ў выглядзе кубікаў або пласцінак, якое выкарыстоўваецца для мазаічных работ.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

смальці́н

(ад смальта)

мінерал класа персульфідаў белага або шэрага колеру з металічным бляскам, які з’яўляецца сыравінай для атрымання нікелю і кобальту.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)