Сла́ўная

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

адз.
ж.
Н. Сла́ўная
Р. Сла́ўнай
Д. Сла́ўнай
В. Сла́ўную
Т. Сла́ўнай
Сла́ўнаю
М. Сла́ўнай

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

«Слаўная рэвалюцыя»

т. 14, с. 510

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

«Слаўная рэвалюцыя» (1688—89) 1/325; 9/582—583

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

сла́ўны, -ая, -ае.

1. Які набыў славу або варты яе; славуты.

Вера Харужая — слаўная дачка беларускага народа.

2. Харошы, прыемны, добры, які выклікае прыхільнасць, дае радасць.

Слаўнае дзіця.

С. дзянёк.

Слаўную пабудавалі хату.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сла́ўны

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. сла́ўны
сла́вен		 сла́ўная сла́ўнае сла́ўныя
Р. сла́ўнага сла́ўнай
сла́ўнае		 сла́ўнага сла́ўных
Д. сла́ўнаму сла́ўнай сла́ўнаму сла́ўным
В. сла́ўны (неадуш.)
сла́ўнага (адуш.)		 сла́ўную сла́ўнае сла́ўныя (неадуш.)
сла́ўных (адуш.)
Т. сла́ўным сла́ўнай
сла́ўнаю		 сла́ўным сла́ўнымі
М. сла́ўным сла́ўнай сла́ўным сла́ўных

Іншыя варыянты: сла́вен.

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

«Бяскроўная рэвалюцыя», гл. «Слаўная рэвалюцыя»

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Rúhmesblatt

n -(e)s, -blätter сла́ўная старо́нка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

glorious [ˈglɔ:riəs] adj.

1. сла́ўны, славу́ты;

a glorious victory сла́ўная перамо́га

2. цудо́ўны, прыго́жы;

a glorious day/view цудо́ўны дзень/краяві́д

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

скаламбу́рыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; зак.

Сказаць каламбур. — Слаўная ты кабетка, бабка Параска! — прамовіў настаўнік. — І сэрца тваё добрае і розум твой разумны! — скаламбурыў ён. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дачка́, -і́, ДМ дачцэ́, мн. до́чкі і (з ліч. 2, 3, 4) дачкі́, дачо́к, ж.

1. Асоба жаночага полу ў адносінах да сваіх бацькоў.

2. Жанчына як носьбіт лепшых рыс свайго народа, грамадства, краіны (высок.).

Вера Харужая — слаўная д. беларускага народа.

|| памянш.-ласк. дачу́шка, -і, ДМ -шцы, мн. -і, -шак, ж. (да 1 знач.) і до́чухна, -ы, мн. -ы, -аў, ж. (да 1 знач.).

|| прым. даччы́н, -а́, -о́ (да 1 знач.).

Даччына сукенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)