слано́ўнік
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
слано́ўнік |
слано́ўнікі |
| Р. |
слано́ўніка |
слано́ўнікаў |
| Д. |
слано́ўніку |
слано́ўнікам |
| В. |
слано́ўнік |
слано́ўнікі |
| Т. |
слано́ўнікам |
слано́ўнікамі |
| М. |
слано́ўніку |
слано́ўніках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
слано́ўнік, ‑а, м.
Памяшканне для сланоў, якія жывуць у няволі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
слоно́вник слано́ўнік, -ка м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)