славе́снік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. славе́снік славе́снікі
Р. славе́сніка славе́снікаў
Д. славе́сніку славе́снікам
В. славе́сніка славе́снікаў
Т. славе́снікам славе́снікамі
М. славе́сніку славе́сніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

славе́снік м. слове́сник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

славе́снік, ‑а, м.

Уст. Асоба, якая атрымала філалагічную адукацыю; філолаг. // Студэнт філалагічнага факультэта ў дарэвацюцыйнай Расіі. // Выкладчык славеснасці ў дарэвалюцыйнай сярэдняй школе. / Разм. Пра выкладчыка мовы і літаратуры ў сучаснай школе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

славе́снік м Philológe m -n, -n; Literatúrlehrer m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

слове́сник славе́снік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

славе́сніца, ‑ы, ж.

Уст. і разм. Жан. да славеснік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)