слава́кі, -аў, адз. слава́к, -а, м.

Заходнеславянскі народ, які складае асноўнае насельніцтва Славакіі.

|| ж. слава́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак.

|| прым. слава́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

слава́кі, ‑аў; адз. славак, ‑а, м.; славачка, ‑і, ДМ ‑чцы; мн. славачкі, ‑чак; ж.

Заходнеславянскі народ, які разам з чэхамі складае асноўнае насельніцтва Чэхаславакіі (ЧССР).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

славакі

т. 14, с. 485

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

слава́к,

гл. славакі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

слава́чка,

гл. славакі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

слава́к

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. слава́к слава́кі
Р. слава́ка слава́каў
Д. слава́ку слава́кам
В. слава́ка слава́каў
Т. слава́кам слава́камі
М. слава́ку слава́ках

Крыніцы: nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Slovak​1 [ˈsləʊvæk] n.

1. слава́к; слава́чка;

the Slovaks слава́кі

2. слава́цкая мо́ва

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

папрыво́зіць, ‑вожу, ‑возіш, ‑возіць; зак., каго-што.

Прывезці куды‑н. усіх, многіх або ўсё, многае. Папрывозіць дзяцей у лагер. □ Разам з намі гаравалі і палякі, і славакі, і чэхі, і бельгійцы. Усіх іх папрывозілі на чужыну гады на два раней за нас. Сачанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

славя́не, ‑вян; адз. славянін, ‑а, м.; славянка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. славянкі, ‑нак; ж.

Вялікая група роднасных па паходжанню і блізкіх па мове і культуры народаў, якія жывуць у Еўропе і Азіі і складаюць тры адгалінаванні: усходнеславянскае (рускія, украінцы, беларусы), заходнеславянскае (палякі, чэхі, славакі, лужычане), паўднёваславянскае (балгары, сербы, харваты, славенцы, македонцы).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Сту́жка ‘палоска матэрыі’ (ТСБМ, Нас., Гарэц., Шат., Касп., Сл. ПЗБ, Бяльк., Сцяшк., Мядзв.), ‘абрэзак тканіны’ (Ян.), сту́жкі ‘завязкі фартуха’ (Жд. 1), ‘вузкая палоска лазы, лыка’ (навагр., Сл. ПЗБ). Параўн. укр. дыял. сту́жка ‘істужка, тасёмка’, стараж.-рус. сътуга ‘звязка, скрэпа’, польск. wstęga, wstąžka, чэш. stužka, славац. stuha, stužka, славен. stogla ‘шнурок для чаравікаў’. Прасл. *vъs‑tǫga ‘падвязка для абуўкі’, да *tegnǫti ‘цягнуць’ (Брукнер, 635). Карскі (Белорусы, 146) меркаваў, што слова занеслі ў Беларусь славакі (т. зв. каробачнікі), якіх называлі венграмі, што цяжка давесці.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)