скудзе́ль
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
скудзе́ль |
скудзе́лі |
| Р. |
скудзе́лі |
скудзе́лей
скудзе́ляў |
| Д. |
скудзе́лі |
скудзе́лям |
| В. |
скудзе́ль |
скудзе́лі |
| Т. |
скудзе́ллю |
скудзе́лямі |
| М. |
скудзе́лі |
скудзе́лях |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
скудзе́ль, ‑і, ж.
Уст. Гліняная пасудзіна.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ску́дзель Гліна (Даль, IV, 212).
□ г. п. Скідзель Гродз. вобл.
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)
скуде́ль уст. скудзе́ль, -лі ж.; (глина) глі́на, -ны ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Скудзе́льніца ‘пралля, якая са сваёй работай прыходзіць да сябровак’ (стаўб., карэліц., Жыв. сл.), ‘папрадуха’ (навагр., дзярж., Нар. сл.). Да кудзе́льны < кудзеля (гл.) з суф. ‑іц(а); укр. куде́льна хижа ‘памяшканне, дзе бываюць вячоркі, дзе прадуць кудзелю’. Скудзе́льство ‘вячоркі’ (Сл. рэг. лекс.), мяркуючы па суфіксацыі (‑ств‑), можа быць паланізмам. Параўн. кудзельніцы ‘тс’, гл. Пачатковае с‑, відаць, ад першаснага с кудзеляй (ісці) або ў выніку збліжэння са старым скудзе́ль ‘гаршчок’ (ТСБМ).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)