ско́с

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ско́с ско́сы
Р. ско́су ско́саў
Д. ско́су ско́сам
В. ско́с ско́сы
Т. ско́сам ско́самі
М. ско́се ско́сах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

скос (род. ско́су) м., спец. скос

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

скос​I спец. скос, род. ско́су м.; (откос) адхо́н, -ну м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

скос​II м., с.-х. скос, род. ско́су м., ско́шванне, -ння ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

скос, ‑у, м.

1. Дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. скасіць ​2 — скошваць ​2.

2. Пакаты бок чаго‑н.; схіл, адхон. Скос скалы. Скос берага рэчкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скос м

1. с.-г. (касьба) Ábmähen n -, -, Héumahd f -, -en;

2. (схіл) Ábhang m -es, -hänge

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Скос ‘валок скошанай травы’ (ТС), ‘пакошаны луг’ (крыч., ДАБМ, камент., 856), ско́ша ‘тс’ (лельч., там жа), ско́скі ‘апошні дзень касьбы’ (Варл.). Ад скасіць (гл. касіць).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

скос

1. Схіл, бок узгорка; адхон гары (Слаўг.). Тое ж скот (Глуск. Янк. II).

2. Скошаная сенажаць, пакоша (Бых.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

bevel [ˈbevl] n. скос; пака́ты бок (чаго-н.)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Géhrung

f -, -en буд. напра́мак пад вугло́м 45˚, скос

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)