ско́раны
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
ско́раны |
ско́раная |
ско́ранае |
ско́раныя |
| Р. |
ско́ранага |
ско́ранай ско́ранае |
ско́ранага |
ско́раных |
| Д. |
ско́ранаму |
ско́ранай |
ско́ранаму |
ско́раным |
| В. |
ско́раны (неадуш.) ско́ранага (адуш.) |
ско́раную |
ско́ранае |
ско́раныя (неадуш.) ско́раных (адуш.) |
| Т. |
ско́раным |
ско́ранай ско́ранаю |
ско́раным |
ско́ранымі |
| М. |
ско́раным |
ско́ранай |
ско́раным |
ско́раных |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ско́раны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
ско́раны |
ско́раная |
ско́ранае |
ско́раныя |
| Р. |
ско́ранага |
ско́ранай ско́ранае |
ско́ранага |
ско́раных |
| Д. |
ско́ранаму |
ско́ранай |
ско́ранаму |
ско́раным |
| В. |
ско́раны (неадуш.) ско́ранага (адуш.) |
ско́раную |
ско́ранае |
ско́раныя (неадуш.) ско́раных (адуш.) |
| Т. |
ско́раным |
ско́ранай ско́ранаю |
ско́раным |
ско́ранымі |
| М. |
ско́раным |
ско́ранай |
ско́раным |
ско́раных |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ско́раны покорённый, подчинённый
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ско́раны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад скарыць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
скары́ць, скару́, ско́рыш, ско́рыць; ско́раны; зак. (разм.).
Тое, што і пакарыць.
|| незак. скара́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
разбі́ты
1. zerschlágen, gebróchen; zerbróchen (пра шкло);
2. (пераможаны, скораны) geschlágen;
3. (знясілены) zerschlágen; müde, gerädert;
адчува́ць сябе́ разбі́тым sich ganz zerschlágen fühlen
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
подчинённый
1. (покорённый) пако́раны, ско́раны;
2. (поставленный в зависимость) падпара́дкаваны; (зависимый) падле́глы;
подчинённый зако́ну падпара́дкаваны зако́ну;
3. (поставленный под непосредственное руководство — по службе, работе) паднача́лены;
4. сущ. паднача́лены, -нага м.;
5. грам. зале́жны, падпара́дкаваны.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)