ска́рн

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. ска́рн
Р. ска́рну
Д. ска́рну
В. ска́рн
Т. ска́рнам
М. ска́рне

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

скарн геол. скарн, род. ска́рну м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

скарн

т. 14, с. 440

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Скарн 2/585, 586; 3/603; 4/485; 5/392; 7/156, 157; 8/479; 9/31, 168, 547—548; 11/459

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

скарн

(шв. skarn)

метамарфічная горная парода, якая складаецца пераважна з гранату, піраксену і некаторых іншых вапнякова-жалезістых сілікатаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)