скалазу́бы
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
скалазу́бы |
скалазу́бая |
скалазу́бае |
скалазу́быя |
| Р. |
скалазу́бага |
скалазу́бай
скалазу́бае |
скалазу́бага |
скалазу́бых |
| Д. |
скалазу́баму |
скалазу́бай |
скалазу́баму |
скалазу́бым |
| В. |
скалазу́бы (неадуш.)
скалазу́бага (адуш.) |
скалазу́бую |
скалазу́бае |
скалазу́быя (неадуш.)
скалазу́бых (адуш.) |
| Т. |
скалазу́бым |
скалазу́бай
скалазу́баю |
скалазу́бым |
скалазу́бымі |
| М. |
скалазу́бым |
скалазу́бай |
скалазу́бым |
скалазу́бых |
Крыніцы:
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
скалазу́бы, ‑ая, ‑ае.
1. Разм. З выскаленымі зубамі. Воўк пад дубам скалазубы — Ажно страх — Барана патрошыць, губіць У кустах. Шушкевіч.
2. у знач. наз. скалазу́быя, ‑ых. Сямейства марскіх рыб з тоўстым, кароткім, часам шарападобным, целам і выцягнутымі накшталт дзюбы сківіцамі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
скалазу́б
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
скалазу́б |
скалазу́бы |
| Р. |
скалазу́ба |
скалазу́баў |
| Д. |
скалазу́бу |
скалазу́бам |
| В. |
скалазу́ба |
скалазу́баў |
| Т. |
скалазу́бам |
скалазу́бамі |
| М. |
скалазу́бе |
скалазу́бах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Скалазу́б ‘насмешнік, рагатун’ (Бяльк.; карэліц., Жыв. НС; ашм., Стан.), скалазу́бы ‘чалавек, які часта шчэрыць зубы’ (Ян.). Складанае слова, параўн. рус. зубоскал ‘тс’ з адваротным парадкам элементаў. Гл. скаліць (зубы).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
губі́ць, гублю, губіш, губіць; незак., каго-што.
1. Нішчыць, псаваць, рабіць непрыгодным. Ад лясоў, як даведаўся Петрык, і клімат робіцца мякчэйшым, і знікаюць засухі, што губяць пасевы. Якімовіч. // перан. Дарэмна, бязмэтна траціць (час, сродкі, сілы і пад.). Нашто губіць век малады І траціць леты без карысці? Колас.
2. Зводзіць са свету, забіваць. Воўк пад дубам скалазубы — Ажно страх — Варана патрошыць, губіць У кустах. Шушкевіч. // перан. Рабіць няшчасным, пазбаўляць нармальнага жыцця. [Марыля:] Няшчасная дзяўчына! Дарэшты губіць яна сама сябе гэтай гульнёй непатрэбнай. Купала.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)