се́нцы гл. сені.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

се́нцы

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. се́нцы
Р. сяне́ц
Д. се́нцам
В. се́нцы
Т. се́нцамі
М. се́нцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

се́нцы (род. сяне́ц) ед. нет, уменьш. се́нцы

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

се́нцы уменьш. се́нечкі, -чак ед. нет, се́нцы, -цаў ед. нет.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сенцы

т. 14, с. 338

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

се́нцы, сянец; адз.

Разм. Невялікія сені. Свякруха, крэкчучы і вохкаючы, марудна злазіць з печы, доўга ў прыцемках каля ложка шукае чаравікі, запальвае лямпу і, нарэшце, тупае ў сенцы. Мележ. [Пятро:] — Хата тады ў мяне была ўжо гатовая, а сенцы не скончаны — так і засталіся на зіму без дзвярэй. Ракітны. Неяк пад вечар на парозе сянец з’явілася шыракаплечая постаць Івана Іванавіча. Даніленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

се́нцы мн гл ceні

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

сенцы

Том: 31, старонка: 217.

img/31/31-217_1351_Сенцы.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

Се́нцы. Гл. сені.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

се́ні, сяне́й.

Памяшканне паміж жылой часткай дома і ганкам у вясковых хатах.

С. без падлогі.

|| памянш. се́нцы, сяне́ц.

|| прым. се́нечны, -ая, -ае і се́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)