сенаста́ўка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. сенаста́ўка сенаста́ўкі
Р. сенаста́ўкі сенаста́вак
Д. сенаста́ўцы сенаста́ўкам
В. сенаста́ўку сенаста́вак
Т. сенаста́ўкай
сенаста́ўкаю		 сенаста́ўкамі
М. сенаста́ўцы сенаста́ўках

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сенаста́ўка, ‑і, ДМ ‑стаўцы; Р мн. ‑ставак; ж.

Жывёліна сямейства млекакормячых атрада зайцападобных, якая назапашвае на зіму сухую траву; пішчуха.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Сенастаўка стэпавая 9/485 (іл.)

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

сеноста́вка зоол. сенаста́ўка, -кі ж., пішчу́ха, -хі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пішчу́ха, ‑і, ДМ ‑чусе, ж.

1. Невялікая пеўчая птушка атрада вераб’іных шэра-бурай плямістай афарбоўкі з доўгай тонкай дзюбай.

2. Тое, што і сенастаўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пищу́ха зоол.

1. (птица) пішчу́ха, -хі ж., паўзуно́к, -нка́ м.;

2. (зверь) пішчу́ха, -хі ж., сенаста́ўка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)