семі́цкі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. семі́цкі семі́цкая семі́цкае семі́цкія
Р. семі́цкага семі́цкай
семі́цкае		 семі́цкага семі́цкіх
Д. семі́цкаму семі́цкай семі́цкаму семі́цкім
В. семі́цкі (неадуш.)
семі́цкага (адуш.)		 семі́цкую семі́цкае семі́цкія (неадуш.)
семі́цкіх (адуш.)
Т. семі́цкім семі́цкай
семі́цкаю		 семі́цкім семі́цкімі
М. семі́цкім семі́цкай семі́цкім семі́цкіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

семі́цкі семи́тский

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

семі́цкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да семітаў, які належыць, уласцівы ім. Семіцкія мовы. □ У выглядзе высокага бялявага маўчуна амаль зусім не было нічога семіцкага, і ён вось пратрываў ужо.. два гады ў палоне. Брыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

семіты́чны, семі́цкі лінгв, антр semítisch

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

семі́ты, -аў, адз. семі́т, -а, М -мі́це, м.

Група блізкіх па мовах народаў, былых або цяперашніх насельнікаў паўднёва-заходняй Азіі і паўночнай Афрыкі, да якіх адносяцца старажытныя вавіланяне, асірыйцы, фінікійцы і іншыя, а таксама сучасныя народы: арабы, яўрэі, сірыйцы, эфіопы.

|| ж. семі́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. семі́цкі, -ая, -ае і семіты́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

семи́тский семі́цкі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Semitic [səˈmɪtɪk] adj. семі́цкі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

семіты́чны, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і семіцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

semicki

семіцкі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

semítisch

a семі́цкі, семіты́чны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)