секве́стр

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. секве́стр секве́стры
Р. секве́стру секве́страў
Д. секве́стру секве́страм
В. секве́стр секве́стры
Т. секве́страм секве́страмі
М. секве́стры секве́страх

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

секве́стр, -у, мн. -ы, -аў, м. (кніжн.).

У цывільным праве: забарона карыстання якой-н. маёмасцю, якая накладаецца органамі ўлады.

Накласці с.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

секве́стр, -ру м., юр., мед. секве́стр

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

секве́стр юр., мед. секве́стр, -ру м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Секвестр 1/544

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

секве́стр, ‑у, м.

Спец.

1. Забарона ці абмежаваны, якое накладваецца дзяржавай на карыстанне якой‑н. маёмасцю.

2. Участак амярцвелай тканкі, які аддзяліўся ад здаровай.

[Лац. sequestrum.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

секвестр

т. 14, с. 301

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

секве́стр м. юрыд. Sequéster n -s, -, Beschlágnahme f -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

секве́стр

(лац. sequestrum)

1) забарона ці абмежаванне, якое накладваецца дзяржаўнымі ўладамі на карыстанне якой-н. маёмасцю;

2) мед. участак амярцвелай тканкі, які аддзяліўся ад здаровай.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

секве́стр

(лац. sequestrum)

забарона ці абмежаванне, якое накладваецца дзяржаўнымі ўладамі на карыстанне якой-н. маёмасцю.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)